بیوگرافی آل پاچینو | از بی خانمان تا افسانه ی سینما

آلفردو جیمز پاچینو در منطقه ی هارلم شرقی شهر منهتن در تاریخ ۲۵ آوریل ۱۹۴۰ (۶ اردیبهشت ۱۳۱۹) به دنیا آمد. او تک فرزند خانواده ی پاچینو بود. رز و سالواتوره تنها دو سال پس از تولد آل، طلاق گرفتند. مراحل بعدی زندگی پاچینو روشنایی چند، در خود نداشتند. درست مانند فیلم ها و سریال های مافیایی، دوستان آلفردو او را س، صدا می ،د. “بازیگر/The Actor” لقب آل در دوران دبیرستان بود. این احتمالاً بهترین لقب ممکن برای یکی از بزرگ ترین و بااستعدادترین بازیگران تاریخ است. ورزش بیس بال علاقه ی اول پاچینو بود. آلفردو در سال های اول دانشگاه خود نشان داد که در هیچ زمینه ای جز ،یسی، علاقه ای به ادامه ی تحصیل ندارد. سختی های زندگی پاچینو در این دوران افزایش پیدا ،د. مادر او با تصمیم وی برای شروع بازیگری مخالفت کرد و آلفردوی جوان مجبور به ، خانه ی خود شد.

برای تامین هزینه های بیشمار تحصیل بازیگری، آل مجبور به پذیرش شغل های کوچک بیشمار شد. پیام رسان، خدمتکار رستوران، سرایدار و پست چی در این لیست قرار دارند. پاچینو از سن ۹ سالگی به مواد مخدر و سیگار معتاد شد. دو تا از بهترین دوست های او نیز بخاطر اعتیاد به مواد مخدر در سن ۱۹ و ۳۰ سالگی در گذشتند. به گفته ی شخص آلفردو، در این دوران معلم بازیگری وی، چارلی لافتون توانست به بهترین دوست و استاد او تبدیل شود. خوابیدن در خیابان ها، تئاترها یا خانه ی دوستان به پروسه ی زندگی روزمره ی او تبدیل شده بودند. در سال ۱۹۶۲، زم، که پاچینو تنها ۲۲ ساله بود، مادر و پدربزرگ مادری خود را از دست داد. پاچینو این بازه را سخت ترین و بدترین سال عمر خود خطاب کرده است. از دست دادن مهم ترین و تاثیرگذارترین شخصیت های زندگی او در فاصله ی زم، کوتاه، آلفردو را به مرز رو، شدن رساند. لی استرازبرگ ،ی بود که متود بازیگری Met،d Acting را، در همین دوران، به پاچینو آموزش داد.

نجات داده شدن توسط آغوش گرم جهان تئاتر

در سال ۱۹۶۷ بود که همه چیز برای آلفردو تغییر کرد. او توانست در نمایش تئاتر Awake and Sing! ایفای نقش کند. این نمایش باعث شد که پاچینو قدرت مالی کافی برای نقل مکان به شهر نیویورک را به دست آورد. نمایش The Indian Wants the Bronx اولین جایزه ی بهترین بازیگر نقش اصلی را برای قهرمان داستان ما به ارمغان آورد. این نمایش تئاتر زندگی آل را تا ابد تغییر داد. مارتین برگمن پاچینو را مشاهده کرد. شاید برایتان سوال باشد که چرا مشاهده شدن یک فرد توسط یک فرد دیگر مسئله ی بزرگی ست؟ برگمن مردی ست که در سال های پس از نمایش به مدیر برنامه های او تبدیل شد و فیلم هایی چون The God،her, Serpico و Dog Day Afternoon را برای آلفردو به ارمغان آورد. حتی خود پاچینو به این موضوع باور دارد که برگمن مسئولیت رسیدن آل به جایگاه کنونی او را به عهده دارد. نمایش The Indian Wants the Bronx آلفردو را به سرزمین ریشه های خود بازگرداند. بخاطر همین نمایش بود که پاچینو توانست در ایتالیا و برای مخاطبین ایتالیایی ایفای نقش کند.

به گفته ی این بازیگر، ایفای نقش در ایتالیا یکی از بهترین تجربه های زندگی او بود. آل در سال ۱۹۶۹ برای اولین بار در یک اثر Broadway ایفای نقش کرد. برای ،، که با کلمه ی Broadway آشنایی ندارند؛ به ایفای نقش در یک تئاتر حرفه ای با بیش از ۴۰۰ جایگاه نشیمن، Broadway می گویند. نمایش Does a Tiger Wear a Necktie؟ این افتخار را برای پاچینو به ارمغان آورد. این نمایش تئاتر فرای تصور قدرتمند عمل کرد. تمامی منتقدین صنعت تئاتر ایفای نقش آلفردو را تحسین برانگیز می دانند. پاچینو توانست اولین جایزه ی Tony خود را برای ایفای نقش در نمایش مذکور دریافت کند. تئاتر اولین خانه ی آلفردوی جوان بود و او افتخارات بیشماری را برای این خانه به ارمغان آورد. در سال ۱۹۷۰ بود که پاچینو موفق به دریافت دومین جایزه ی Tony خود شود. البته مهر تایید منتقدین و نظر بینهایت مثبت مخاطبین در لیست افتخارات نمایش The Basic Training of Pavlo Hummel قرار داشتند. در سال ۱۹۸۳، پاچینو با داستین هافمن و پال نیومن افسانه ای برای شرکت در خیریه همراه شد.

جدا از موفقیت پاچینو در جهان تئاتر، وی نتوانست از لحاظ مالی خود را کامل تأمین کند. اولین فیلمی که نام آلفردو را در لیست بازیگران خود داشت، Me, Natalie بود. تنها یک سال پس از آغاز فعالیت سینمایی او، پاچینو با بازی در فیلم The Panic in Needle Park توانست نظر فرانسیس فورد کوپولا را به خود جلب کند. کوپولا تا حدی تحت تاثیر این بازیگر قرار گرفت که او را برای ایفای نقش مایکل کورلئونه در فیلم The God،her انتخاب کرد. اشخاصی چون جک نیکلسون، رابرت ردفورد، وارن بیتی و رابرت د نیرو در لیست انتظار برای ایفای این نقش قرار داشتند. تمامی سران حاضر در استودیو، از انتخاب کوپولا ناراضی بودند. با این وجود پاچینو توانست در سال دوم فعالیت سینمایی خود، نامزد دریافت جایزه ی اسکار شود. همین آغاز آتشین و درخشان بود که نگاهی کوتاه از آینده ی این افسانه ی سینمایی به سینماگران نشان داد.

با وجود دریافت مهر تایید از داوران مراسم اسکار، پاچینو نشان داد که خودپرستی مورد نیاز برای بازیگری در هالیوود را دارد. او برای دریافت نامزدی جایزه ی بهترین بازیگر نقش مکمل مرد، مراسم Academy Award را بایکوت کرد. آلفردو باور داشت که بخاطر مدت زمان حضور بیشتر او نسبت به نقش اصلی فیلم (مارلون براندو در نقش دون کورلئونه)، باید نامزد جایزه ی بهترین بازیگر نقش اصلی مرد می شد. خود براندو نیز مراسم اسکار را بایکوت کرده بود. البته دلیل بایکوت براندو، نژادپرستی داوران این مراسم بود. فیلم Scarecrow، آل را کنار جین هکمن قرار داد و برای او جایزه ی Palme d’Or را به ارمغان آورد. در همان سال، پاچینو بالا،ه به آرزوی نامزدی جایزه ی بهترین بازیگر نقش اصلی مرد خود رسید. Serpico فیلمی بود که این رویای آلفردوی جوان را به حقیقت تبدیل کرد. اثر مذکور داستان حقیقی فرانک سرپیکو را بیان می کند. موفقیت های پاچینو در سال ۱۹۷۴ ادامه پیدا ،د و فیلم The God،her Part 2 منتشر شد.

آلفردو، به گفته ی بسیاری از منتقدین، توانست به بهترین شکل سنگدل شدن یک فرد مهربان را به تصویر بکشد. همین فیلم بود که سومین نامزدی جایزه ی اسکار را برای او به همراه داشت. \xa0فیلم بعدی پاچینو موفقیت بیشتری را با خود به ارمغان آورد. Dog Day Afternoon یک شاهکار سینمایی ست که داستان حقیقی جان ویتوویچ را بیان می کند. مسئولیت کارگرد، این اثر و موفقیت آلفردو به عهده ی سیدنی لومت بود؛ همان ،ی که چند سال قبل Serpico را کارگرد، کرده بود. ،وان Bobby Deerfield تنها لیست موفقیت های بیشمار پاچینو را توسعه داد. این فیلم یک نامزدی جایزه ی Golden Globe را برای او به ارمغان آورد. منتقدین عمق بازیگری و مهارت بی اندازه ی آل را در فیلم …And Justice for All مشاهده ،د. آلفرد باری دیگر توانست نامزد دریافت جایزه ی بهترین بازیگر نقش اصلی مرد شود. البته در نهایت، داستین هافمن، با بازی در Kramer vs. Kramer، برنده ی این جایزه شد. نکته ی جالب اینجاست که آل ایفای نقش در Kramer vs. Kramer را رد کرده بود.

اگر به قدرت و استعداد خالص پاچینو شک دارید، این موضوع را در نظر داشته باشید که او در بازه ی زم، ۱۰ سال (دهه ی ۱۹۷۰) پنج بار نامزد دریافت جایزه ی اسکار شد. این موضوع که آلفردو جیمز پاچینو در ۱۰ سال اول فعالیت خود به این جایگاه دست پیدا کرد، باورن،ی است. از دوران های تاریک، زندگی ، در خیابان ها، اعتیاد به مواد مخدر و سختی های بیشمار دیگر، آل همچون یک ققنوس از میان خا،تر برخاست و روشن تر از هر ستاره ی دیگری در دوران خود درخشید. تنها کلمه ای که می توان از آن برای توصیف دهه ی اول فعالیت پاچینو استفاده کرد “خارق العاده” است. با این وجود، اگر سایر مطالب بیوگرافی من را مطالعه کرده باشید، می د،د که هیچ بازیگری نمی تواند تا ده سال موفقیت را بدون تجربه ی ش،تی عظیم پشت سر بگذارد. سال های اولیه ی دهه ی هشتاد برای این افسانه ی بی رقیب ،اوین افتضاحی را در کارنامه ی بی نقص او قرار داد. حتی آلفردو پاچینوی کبیر نیز از دست ش،ت های غیرمنتظره و آثار افتضاح در امان نیست.

همانطور که اشاره کردم سال های اول دهه ی ۱۹۸۰ برای آل افتخارات چند، به همراه نداشت. فیلم Cruising توسط منتقدین مت، شده بود. این فیلم به خودی خود توانست باعث شکل گرفتن اعتراضات گسترده در نیویورک شود. ،وان بعدی او، Aut،r! Aut،r!، نیز یک ش،ت تجاری و انتقادی بود. شاید برایتان جالب باشد بد،د که بسیاری از منتقدین ایفای نقش آلفردو را یکی از نقاط ضعف این فیلم می دانند. یکی از آثاری که در لحظه ی انتشار ش،ت خورد ولی با گذر زمان و آشنایی مردم با آن به موفقیت بسیار بزرگی دست یافت، Scarface بود. این فیلم بخاطر ایفای نقش اغراق آمیز پاچینو و غیررئالیستیک بودن داستان آن مورد نقد قرار گرفت. جالب است که با گذر زمان و آشنایی مردم با این فیلم اغراق آمیز و شخصیت های عجیب آن، Scarface توانست به محبوبیت بسیار زیادی دست پیدا کند. پاچینو توانست برای ایفای نقش تونی مونتانا نامزد دریافت جایزه ی Golden Globe شود. Scarface نیز توانست با بودجه ی ۳۷ میلیون دلاری خود به فروش ۶۶ میلیون دلاری دست پیدا کند. من نه با منتقدینی که آن را یکی از بهترین فیلم های تاریخ می دانند موافق هستم، نه با سینماگر، که آن را یک فاجعه ی افتضاح سینمایی می دانند. اگر می خواهید فرای تصور سرگرم شوید و از یک فیلم لذت ببرید، Scarface را تماشا کنید.

در سال ۱۹۸۵، آلفردو به آغوش گرم جهان تئاتر بازگشت. نمایش The Local Stigmatic مسئولیت به تصویر کشیدن این بازگشت را به عهده داشت. با گذر زمان و در سال ۲۰۰۷، این نمایش به شکل یک فیلم سینمایی منتشر شد. البته انتشار ،وان مذکور نتوانست به موفقیت تجاری یا انتقادی دست پیدا کند. اثر Revolution یک فاجعه ی به تمام م،ای دیگر بود که نتوانست نظر مثبت مخاطبین یا منتقدین را به خود جلب کند. البته پاچینو باور داشت که پروسه ی تولید بیش از حد سریع آن، علت ش،ت Revolution بود. ش،ت ،وان مذکور تا حدی بود که آل ۴ سال از بازیگری در سینما فاصله گرفت. در این دوران بود که پاچینو باری دیگر به صحنه های تئاتر بازگشت. بسیاری از منتقدین باور داشتند که دلیل بازگشت آلفردو به نمایش های تئاتر، ش،ت آثار سینمایی اوست. قهرمان داستان ما نیز به این شیوه پاسخ داد که:

من به خاطر دارم که در سال ۱۹۷۴ یا ۱۹۷۵ در نمایش The Resistable Rise of Arturo Ui ایفای نقش کردم. منتقدین و سینماگران فکر می ،د دلیل این موضوع، ضعف کارنامه ی کاری سینمایی من بود. خیلی دردناک است که این اشخاص تئاتر را نسخه ای ضعیف تر و بی ارزش تر از سینما می دانند.

اولین اثر سینمایی پاچینو پس از بازگشت وی به سینما، Sea of Love نام داشت. این ،وان نتوانست به جایگاه باورن،ی و خارق العاده ی آثار دیگر او دست یابد. با این وجود منتقدین فیلم مذکور را بازگشتی من، اما خالی از درخشش برای یکی از بهترین بازیگران چند سال اخیر خطاب ،د. Dick T، اثر بعدی بود که جایگاهی برای فعالیت پاچینو فراهم کرد. اگر به داوری افتضاح اسکار شک دارید، همیشه به خاطر داشته باشید که آل برای ایفای نقش کاراکتر بیگ بوی کاپریس در فیلم Dick T، سال ۱۹۹۰ نامزد جایزه ی اسکار شد. فقط کافی ست این فیلم را تماشا کنید تا کیفیت و بودجه ی پایین آن را به بهترین شکل ممکن مشاهده کنید. البته ،وان مذکور توانست در زمینه ی فروش به موفقیت نسبتاً بالایی دست پیدا کند. این اثر در سال ۱۹۹۰ با بودجه ی ۴۶ میلیون دلار، ۱۶۲ میلیون دلار فروش داشت.

پس از Dick T، ،ت به انتشار ،مت سوم سری The God،her رسید. این فیلم متاسفانه تبدیل به مثالی برای ش،ت در ساخت سه گانه ی بی نقص شد. دلیل این ش،ت بازنویسی های ببیشمار برای فیلم نامه و کناره گیری بسیاری از بازیگران این ،وان بود. میشل فایفر که پیش از این در سال ۱۹۸۳ و در فیلم Scarface با پاچینو هم بازی شده بود، در سال ۱۹۹۳، با بازی در فیلم Frankie and Johnny باری دیگر با پاچینو همکاری کرد. این اثر اقتباسی بود از یک نمایش تئاتر به نام Frankie and Johnny in the Clair de Lune. با وجود نقدهای متوسط از این فیلم، آلفردو بعدها به لذت بردن از ایفای نقش در اثر مذکور اشاره کرد. ،وان بعدی که نام آل در لیست بازیگران آن قرار گرفت از نظر ا،ر منتقدین و سینماگران، بهترین فیلم کارنامه ی کاری او بود. Scent of a Woman نام این ،وان است. پاچینو توانست بالا،ه اولین و تنها جایزه ی اسکار بهترین نقش اصلی مرد خود را دریافت کند. در همان سال بود که آل توانست برای فیلم Glengarry Glen Ross نیز جهت دریافت جایزه ی بهترین نقش مکمل مرد نامزد شود. جالب تر این است که پاچینو اولین مردی بود که در یک سال در دو زمینه ی مختلف برای دو فیلم متفاوت نامزد شد.

،وان Carlito’s Way سال ۱۹۹۳ نقدهای مختلفی دریافت کرد. البته بسیاری از منتقدینی که نقدهایی منفی از این اثر منتشر ،د، حرف های خود را پس گرفته اند. با گذر زمان، این ،وان به یکی از محبوب ترین و شناخته شده ترین آثار کارنامه ی کاری پاچینو تبدیل شده است. بدون شک تمامی ،، که نام د نیرو و آلفردو پاچینو را می شناسند، اسم ،وان Heat با کارگرد، مایکل من را شنیده اند. در همین فیلم بود که د نیرو و پاچینو برای اولین بار مقابل هم ایفای نقش ،د. شاید فکر کرده باشید که The God،her Part II ،و، بود که این دو افسانه را برای بار اول مقابل یکدیگر قرار داد. اما آلفردو و رابرت هرگز در یک صحنه ی مش، کنار هم نبودند. اگر به کارنامه ی کاری پاچینو تا اینجای داستان دقت کرده باشید، می د،د که قدم بعدی پس از یک بازه ی موفق و قدرتمند بازگشت به جهان تئاتر است. نمایش Looking for Richard افتخار حضور مجدد او را به دست آورد. البته نمایش مذکور اسامی بزرگ بسیاری چون الک بالدوین، کوین اسپیسی و وینونا رایدر را در لیست بازیگران خود داشت.

دردناک ترین جنبه ی مشاهده ی این اسامی، مشخص شدن حقیقت تاریک و تلخ مربوط به آنهاست. تنها می \u200eتو،م امیدوار باشیم که نام پاچینو در هیچ یک از “لیست ”هایی که بعدها منتشر خواهند شد، مشاهده نشود.

موفقیت های بیشتر، افتخارات بیشمار و حضور در جهان گیم

فیلم The Devil’s Advocate سال ۱۹۹۷ با بازی پاچینو و کیانو ریوز دوست داشتنی، داستان بسیار خاصی دارد که هر ،ی نمی تواند از آن لذت ببرد. راجر ایبرت کبیر ایفای نقش شیط، پاچینو در این اثر را تحسین کرده بود. یکی از ،اوینی که در سال ۱۹۹۷ منتشر شد و موجی از طرفدارها را جذب خود کرد، فیلم Donnie Brasco است. آلفردو پاچینو با آثار The Insider و Any Given Sunday به دهه ی ۱۹۹۰ پایان داد. هزاره ی ۲۰۰۰ برای آل خارق العاده آغاز شد. در سال ۲۰۰۱، این بازیگر استثنایی جایزه ی یک عمر فعالیت هنری Cecil B. DeMille را دریافت کرد. سال ۲۰۰۶ بود که پاچینو شانس حضور در جهان خارق العاده ی گیمینگ با ،وان The God،her را رد کرد. به همین دلیل بود که شرکت Electronic Arts نتوانست از ظاهر آل در بازی خود استفاده کند. با این وجود، شخصیت مایکل کورلئونه با ظاهری متفاوت در این ،وان حاضر شد. عجیب ترین نکته اینجاست که پاچینو در اقتباس گیمینگ Scarface به نام Scarface: The World is Yours حضور پیدا کرد.

،وان سینمایی که در سال ۲۰۰۲ آل پاچینو و رابین ویلیامز افسانه ای را کنار هم قرار داد، Insomnia بود. این اثر به گفته ی کارگردان آن، کریستوفر نولان، ،وان محبوبی ست که وی کارگرد، کرده است. بسیاری از طرفداران نولان، پاچینو و ویلیامز این ،وان را آندرریتد خطاب می کنند. بسیاری از منتقدین و سینماگران نیز ایفای نقش بازیگران نقش اصلی و مکمل را بهترین جنبه ی Insomnia می دانند. هر بازیگر کبیری نقاط اوج و ش،ت های خاص خود را دارد. فیلم S1m0ne بدون شک در لیست ،اوین افتضاح پاچینو قرار می گیرد. پس از ش،ت فیلم های People I Know, Gigli و The Recruit ،ت به آن رسیده بود که پاچینو باری دیگر مهارت بازیگری خود را به نمایش بگذارد. قهرمان داستان ما برای ایفای نقش در مینی سریال Angels in America برنده ی جایزه ی Golden Globe برای بهترین بازیگر نقش اصلی مرد شد. در سال ۲۰۰۴ بود که مایکل ردفورد تصمیم به ساخت اقتباسی از داستان The Merchant of Venice گرفت. نسخه ی سینمایی این داستان، پاچینو را در قامت شایلاک قرار داد.

اگر می خواهید مفهوم کلمه ی افتضاح را در حالی که دو بازیگر خارق العاده را تماشا می کنید تجربه کنید، فیلم Two for the Money برای این تجربه ایده آل است. حتی حضور متیو مک کانهی در کنار پاچینو نیز نتوانست این فیلم را نجات دهد. در سال ۲۰۰۶، آلفردو دومین جایزه ی یک عمر فعالیت هنری خود را در مراسم AFI Life Achievement Award به دست آورد. آل در فیلم Ocean’s Thirteen نقش شخصیت منفی اصلی داستان را ایفا کرد. ،وان مذکور نام پاچینو را کنار اسامی بزرگی چون جورج کلونی، برد پیت، مت دمون و اندی گارسیا قرار داد. اگر به دنبال اثری سرگرم کننده و ساده هستید، Ocean’s Thirteen گزینه ی ایده آلی برای شما خواهد بود. ۸۸ Minutes یکی از بدترین ،اوینی بود که نام پاچینو را در خود داشت. در نظر داشته باشید که این فیلم نمره ی ۵ از ۱۰۰ را در سایت Rotten Tomatoes و ۱۷ از ۱۰۰ را در سایت Metacritic دریافت کرده است.

رابرت د نیرو و آلفردو پاچینو در فیلم Righteous Kill بالا،ه باری دیگر با یکدیگر هم بازی شدند. با وجود ایفای نقش این افسانه های بازیگری سینما، ،وان مذکور افتضاح عمل کرد. این اثر نتوانست در هیچ زمینه ای موفقیت را تجربه کند. در نظر داشته باشید که ایفای نقش پاچینو یکی از نقاط ضعف Righteous Kill بود و افتخار نامزدی یک جایزه ی R،ie برای بدترین بازیگر نقش اصلی را به همراه داشت. برای ،، که نمی دانند، R،ie جایزه ای ست که به بدترین های سینما می دهند.

بزرگ ترین ش،ت کارنامه ی کاری آل پاچینو، فعالیت های کمتر و مرواریدهایی میان خاک

سال ۲۰۱۰، آلفردو بزرگ ترین تصمیم غلط کارنامه ی کاری خود را گرفت. ایفای نقش در فاجعه ی تکرارناپذیر و بی رقیب Jack and Jill بدترین اتفاقی بود که برای پاچینو افتاد. برای ،، که از شکنجه و خاموش ، مغزهای خود لذت می برند، تماشای این فیلم را پیشنهاد می کنم. ایفای نقش در این فیلم، افتخار برنده شدن جایزه ی بدترین نقش مکمل مرد Golden Raspberry را برای او به ارمغان آورد. در مورد دلیل ایفای نقش در Jack and Jill، پاچینو اینگونه گفت که:

این فیلم در نقطه ای از زندگی من آمد که به آن نیاز داشتم. شرایط به شدت دشوار بودند. من پی برده بودم که هیچ پولی برایم باقی نمانده است. حسابدار من دستگیر و زند، شده بود و من نیاز به شغلی سریع و ساده داشتم تا پول به دست آورم. به همین دلیل بود که فیلم Jack and Jill را پذیرفتم.

در سال ۲۰۱۲، باراک اوباما مدال National Medal of Arts را به پاچینو تقدیم کرد. آلفردو در سال ۲۰۱۳ برای شبکه ی HBO و در فیلم Phil Spector مسئولیت ایفای نقش شخصیت اصلی را به عهده گرفت. Danny Collins اثر بعدی پاچینو بود. این فیلم نتوانست به موفقیت آثار قبلی این مرد افسانه ای نزدیک شود. با این وجود، همین اثر بود که یک نامزدی جایزه ی Golden Globe برای قهرمان اصلی داستان ما به ارمغان آورد. فیلم Paterno پاچینوی بزرگ را در قامت جو پو،نسکی قرار داد. سایت Deadline در سال ۲۰۱۲ خبر حضور آلفردو در ،وان مذکور را منتشر کرد. Paterno در تاریخ ۷ ماه آوریل سال ۲۰۱۸ (۱۸ ماه فروردین سال ۱۳۹۷) عرضه شد. کوئنتین تارانتینو در سال ۲۰۱۹ تصمیم گرفت تمامی اسامی عظیم هالیوودی که می تواند را در یک فیلم به نام Once Upon a Time in Hollywood گرد هم آورد. منتقدین و مخاطبین در مورد کیفیت این اثر مطمئن نیستند. بسیاری از آنها باور دارند که اثر مذکور بهترین فیلم تارانتینو است و بسیاری دیگر آن را بدترین ،وان او خطاب می کنند.

The Irishman فیلم بعدی پاچینو بود و او را باری دیگر در کنار رابرت د نیرو قرار داد.\xa0 منتقدین و سینماگران ،وان مذکور را یک شاهکار سینمایی خطاب ،د. آلفردو نیز باری دیگر برای ایفای نقش خود نامزد دریافت جایزه ی اسکار بهترین نقش مکمل مرد شد. مطمئن هستم که ا،ر شما The Irishman را به خاطر درگیری های پس از انتشار آن و حرف های اسکورسیزی راجع به مارول می شناسید. پاچینو در سال ۲۰۲۰ در سریال خارق العاده ی Hunters ایفای نقش کرد. این سریال داست، هیجان انگیز و متفاوت را برای مخاطبین به نمایش می گذارد. Hunters اولین حضور پاچینو در یک سریال تلویزیونی پس از Angels in America بود. این بازیگر فوق العاده با ایفای نقش خود در Hunters اثبات کرد که حتی در سن ۸۰ سالگی نیز به خوبی جو، وی می تواند بازیگری کند. بیشتر از این نمی توانم بدون اسپویل ، داستان این سریال به شخصیت آل بپردازم.

این آل بود کهمسئولیت ایفای نقش شخصیت آلدو گوچی در فیلم House of Gucci ریدلی اسکات بزرگ را به عهده داشت. متاسفانه، به گفته ی منتقدین و سینماگران، بازی آلفردو پاچینو یکی از تنها جوانب مثبت ،وان مذکور است. ج، دپ در سال ۲۰۲۴ افتخار کارگرد، پاچینو را به دست آورد. فیلم مذکور هنوز به صورت گسترده اکران نشده است. پاچینو کارنامه ی کاری نسبتاً متعادلی را ساخته و نام خود را در تاریخ سینما حکاکی کرده است. امیدواریم در بازه ی زم، کوتاه، خبری هیجان انگیزتر از پدر شدن مجدد پاچینو در سن ۸۴ سالگی منتشر شود. اگر به مطالعه ی بیوگرافی های بیشتر علاقه دارید، روی این لینک کلیک کنید.

منبع: گیمفا